Harde byte , livre ebook

HARDE BYTE


MISHA BELL

♠ Mozaika Publications ♠
Contents



Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 16

Hoofdstuk 17

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 20

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 22

Hoofdstuk 23

Hoofdstuk 24

Hoofdstuk 25

Hoofdstuk 26

Hoofdstuk 27

Hoofdstuk 28

Hoofdstuk 29

Hoofdstuk 30

Hoofdstuk 31

Hoofdstuk 32

Hoofdstuk 33

Hoofdstuk 34

Hoofdstuk 35

Hoofdstuk 36

Hoofdstuk 37

Hoofdstuk 38

Hoofdstuk 39

Hoofdstuk 40

Hoofdstuk 41

Hoofdstuk 42

Hoofdstuk 43

Hoofdstuk 44

Hoofdstuk 45

Epiloog
Dit boek is een fictief werk. Alle namen, personages, plaatsen en incidenten komen voort uit de verbeelding van de auteur or worden fictief gebruikt. Iedere gelijkenis met bestaande personen, levend of dood, bedrijven, gebeurtenissen of plaatsen berust volledig en uitsluitend op toeval.


Copyright © 2022 Misha Bell
www.mishabell.com/nl/


Alle rechten voorbehouden.


Buiten gebruik voor een recensie mag geen enkel deel van dit boek zonder toestemming worden vermenigvuldigd, gescand of verspreid, in geprint of elektronisch formaat.


Uitgegeven door Mozaika Publications, onderdeel van Mozaika LLC.
www.mozaikallc.com


Ontwerp cover: Najla Qamber Designs
www.najlaqamberdesigns.com


Fotografie: Wander Aguiar
www.wanderbookclub.com


Vertaling: Missy Veerhuis


ISBN: 978-1-63142-740-4
Print ISBN: 978-1-63142-765-7
Hoofdstuk Een

“D e duivel staat op het punt om van mijn levenswerk porno te maken.” Ik kijk mijn tweelingzus smekend aan. “Je moet me leren hoe ik sloten open kan breken.”
Gia knippert naar me met haar ogen. “In de naam van Houdini’s ballen, waar heb je het over?”
“Sloten openbreken. Leer het me.”
Ze schudt haar hoofd alsof ze het leeg wil maken en doet de deur verder open. “Kom binnen en leg het uit.”
“Goed dan.” De smetvrees van mijn zus respecterend, omzeil ik knuffels en kusjes terwijl ik behoedzaam de rijtjeswoning betreed die ze met haar miljoen kamergenoten deelt. Ze leidt me naar haar kamer en terwijl we lopen, weersta ik de verleiding om de talloze rotzooi die overal ligt op te ruimen.
“Ga zitten.” Ze wijst naar een stoel in de hoek, naast een paspop.
Is ze gek? Die stoel heeft vier poten, de ergste. Ik geef de voorkeur aan bureaustoelen, omdat ze meestal vijf poten hebben of barkrukken, omdat ze er meestal één of drie hebben. Hoe zou zij het vinden als ik haar zou vragen om aan de railing bij de metro te likken?
Een ondeugende grijns trekt haar lippen met donkere lippenstift omhoog. “Mijn fout. Geen priemgetal van poten. Wat dacht ik in vredesnaam? Je brein had kunnen smelten.”
Ik verberg een rol met mijn ogen en loop langs een pak kaarten en andere goochelaarsaccessoires die over de nabijgelegen oppervlakken zijn uitgestrooid en stop niet totdat ik naast een zitzak zonder poten sta. “Mag ik?”
Gia haalt haar schouders op en haalt een pak kaarten uit haar zak en geeft het me met de toppen van haar vingers aan. “Zou je je meer op je gemak voelen als ik je dit kaartspel zou geven om te organiseren?”
Ik plof neer in de stoel en knijp mijn ogen tot spleetjes naar het dek. “Tweeënvijftig?”
Met een zucht gooit ze een van de kaarten op een bureau in de buurt - alsof het niet al een puinhoop is. “Nu eenenvijftig.”
“Eenenvijftig is geen priemgetal.”
Ze kijkt naar het dek. “Wat?”
“Drie keer zeventien is eenenvijftig. Hoe heb je groep zes gehaald?”
“We hebben jou waarschijnlijk laten doen alsof je mij was om voor de rekentest te slagen.” Ze laat nog vier kaarten op het bureau vallen. “Is zevenenveertig beter?”
“Bedankt.” Ik pak de kaarten voorzichtig op - God verhoede dat ik hare hygiënische majesteit met mijn beestjes aanraak. “Wat moest ik je uitleggen voordat je het me leert?”
“Begin met het deel van het levenswerk.” Ze zit op de gruwel met het verkeerde aantal poten. “Ik wist niet dat je er een had. Gaat het om dat virtuele huisdierengedoe dat je me altijd laat zien?”
“Soort van.” Ik begin de kaarten op de voor de hand liggende logische manier te sorteren: eerst de kaarten met nummers die priemgetallen zijn, gevolgd door de rest. “Ik heb niet eerder de kans gehad om het je te vertellen, maar ik heb met de kinderafdeling van het NYU Langone-ziekenhuis samengewerkt. Als ze horen dat ik bij porno betrokken ben-”
“Even terug. Hoe met hen samengewerkt?”
“Ik heb met mijn VR-huisdierenproject bètatesten gedaan als een soort therapie voor kinderen die in de langdurige zorg zitten.” Ik kijk op van mijn sorteerwerk en in een gezicht dat identiek is aan het gezicht dat ik elke dag in de spiegel zie: ovaal van vorm met scherpe jukbeenderen, een sterke neus en grote blauwe ogen. Natuurlijk, in tegenstelling tot mijn zus, heeft mijn haar de natuurlijke roodblonde tint, terwijl zij het hare donkerder dan een zwart gat heeft gemaakt. Ik draag ook niet zoveel make-up. Haar rokerige ogen zouden een wasbeer in lust doen vallen en haar foundation is bleek genoeg voor een vampiergeisha. “Het idee is om de pijn en angst van de kinderen te verminderen,” ga ik verder terwijl ze goedkeurend knikt.
“Dat is niet slecht als levenswerk. Dus hoe past de porno van de duivel erin?”
Ik kijk naar de rotzooi om me heen. “Mag ik?”
Gia slaakt een zucht. “Als je daardoor sneller gaat praten, ga je gang.”
Terwijl ik opsta en op begin te ruimen, kalmeer ik genoeg om mijn gedachten onder woorden te brengen. “Dit heb ik je ook nog niet verteld, maar mijn bedrijf is een tijdje geleden in de financiële problemen gekomen en toen heeft de Morpheus Group ons overgenomen.”
Ze trekt haar neus op. “Nog nooit van hen gehoord.”
Ik pak een hoge hoed op van het soort waar het konijn van een goochelaar uit zou kunnen springen - niet dat Gia ooit het risico zou lopen om iets vrolijks aan te raken wat zijn eigen uitwerpselen op zal eten. “Ik ook niet totdat ze ons overnamen. Ik denk dat het bedrijf vlak voor de overname tot stand is gekomen.” Ik leg de hoed naast Gia’s hoofdband en noem de plek in mijn hoofd hoofddeksels . “In eerste instantie vroegen ze om specificaties van onze VR-headset en handschoenen en toen verdwenen ze, zodat we ons ding konden doen alsof er niets veranderd was. Maar we hebben net vernomen dat ze van plan zijn om de headset en handschoenen met een speciaal pak te integreren dat ze hebben gemaakt. Een pak dat bedoeld is om je hele lichaam dingen in VR te laten voelen.”
Ze ziet er geïntrigeerd uit. “Dingen voelen als in... seksdingen?”
“Dat zeggen de geruchten op kantoor.” Ik pak wat er als een nep-duim uitziet en leg die op een plank naast haar handschoenen, waarbij ik de plek toewijs aan dingen die op aanhangsels betrekking hebben .
“Hmm.” Ze krabt aan haar kin. “Seks in VR. Geen ziektekiemen. Geen aanrakingen. Geen complicaties. Kan ik een van die pakken krijgen?”
“Je zou een echte man moeten zoeken,” zeg ik en ik heb er meteen spijt van - het laatste wat ik wil is als mama klinken.
Gia trekt haar donkere wenkbrauwen op en bootst het Britse accent na waar ik mezelf na mijn studie in het buitenland van heb moeten ontdoen. “Zoals ze in je geliefde Engeland zouden zeggen, dat is de pot verwijten dat de ketel zwart ziet.”
Ze heeft gelijk. Ik ben als het om mannen of seks gaat geen expert - mijn enige echte relatie was met een man die later uit de kast kwam als homo.
Mijn gezicht moet veranderd zijn, want ze zegt, “Sorry, Holly. Het was niet de bedoeling om die kant op te gaan. Voordat je het weet ben ik net als Octomam en ga ik je vertellen hoe erg je naar ‘een seksuele unie’ zou moeten verlangen.”
Ik krimp ineen. Ik haat de bijnaam die ze voor onze moeder gebruikt. Het respect voor je ouder vergeten, dat is gewoon niet juist. Mam heeft ons tweeën op de wereld gezet, gevolgd door onze zeslingzusjes. Een juiste naam zou Bimam zijn (of is het Dumam?) of Sexamam - hoewel, toegegeven, deze klinken allemaal ook niet echt geweldig. Als ik eerlijk ben, dan is natuurlijk de belangrijkste reden waarom ik het octo -voorvoegsel niet leuk vind, dat het ons eraan herinnert dat we acht zussen zijn, in tegenstelling tot een normaal aantal, zoals zeven, vijf of elf.
“- ‘je hebt wat ouderwetse liefde nodig’,” zegt Gia in haar beste imitatie van mama’s alt als ik weer op haar gebabbel afstem.
Grijnzend doe ik mijn eigen imitatie van onze beschamende oudereenheid. “Orgasmes verlichten stress, helpen bij slapeloosheid, verlichten pijn, laten je langer leven, stimuleren je hersenen, zorgen ervoor dat je er jonger uit blijft zien... Oh en het kan wereldvrede tot stand brengen.”
Heeft ze gemerkt dat ik zeven items op die lijst heb gezet?
Gia huivert. “Vergeet niet hoe nuttig orgasmes zijn als iemand probeert om een varken zwanger te krijgen.”
Ugh, ja. Ook al ben ik niet zo preuts als Gia, ik ben ook getraumatiseerd door mama’s bescheiden opschepperige verhalen over haar vaardigheden in de veeteelt. Op een keer zei mama dat ze Petunia - een varkentje dat voor ons toen we opgroeiden als een huisdier was - tijdens een kunstmatige inseminatiesessie tot een orgasme had gebracht. Ja. Niet het beeld dat je in je hoofd wilt hebben als je spek ziet.
Ik realiseer me dat we van het onderwerp af zijn geraakt en pin mijn zus met een vastbesloten blik vast. “Dus kun je me leren wat ik nodig heb of niet?”
Ze trommelt met haar zwartgeverfde nagels op haar dijbeen. “Je hebt nog steeds niet het hele duivelsgedeelte uitgelegd.”
Ah. Dat. Ik pak een boek over het valsspelen met kaarten en zet het op een willekeurige lege plek op haar boekenplank - als ik haar bibliotheek op jaar van publicatie probeer te sorteren, dan zal ze weer overstuur raken en weigeren om me te helpen. “Volgens een aantal andere geruchten op kantoor,” zeg ik, “zijn de nieuwe eigenaren broer en zus. Blijkba