L'entrevista Foguèron lèu sul camin grand que sas platanas començavan de fulhar. Dins l’aire, se devinhava, puslèu que se noliá (1), una flaira de reviscòl. Parlavan pas e Felip escotava lo cracament de la grava jos la sòla tèunha de Monica. Coma arribavan a la nautor del petit restaurant « En cò nòstre », una votz coneguda los sonèt. Èra Delbòsc, lo jornalista. Espalargat (2) a la terrassa de l’establiment, lor faguèt signe d’aprochar. D’un ton regaujós, lor diguèt: « Venètz los dos, que vos òfri un veire ! » Del jornalista, Felip n’aviá son confle. Auriá volgut refusar l’invitacion, mas ja Monica se sesiá (3) e se crosava las cambas en sorisent. Lo jovent la seguiguèt a racacòr. Monsen Delbòsc aviá tot bèl just la quarantena. Plan atilhat de sa persona, lo vèrb segur, lo gèst aisat, i aviá un quicòm en el que plasiá a las femnas. Sos tempes leugièrament desgarnits li donavan un aire seriós, que balhava fisança, sens que ne foguèsse vertadièrament vielhit. Sos pials plan penchenats devián èsser un drin perfumats e sas quitas sabatas plan espolsetadas, lusentas, daissavan augurar un òme d’òrdre e que sabiá ont anava. Lèu, sens res daissar devinhar, Monica faguèt l’aferlecada (4), l’esclafida (5), e se botèt a tornar contar pel menut çò que sabiá de l’eveniment. Imaginèt çò que sabiá pas, o apolidèt tot, enfin se subrepassèt. Lo jornalista, e mai el, pareissiá acceptar tota aquela farlabica sens parpelejar, o pausava de questions per precisar tal o tal punt de l’istòria. D’unas que i a embarrassavan la joventa. Alavetz,ela espiava lo cèl que veniá d’un blau prigond, se lecava los pòts, se crosava e descrosava las cambas e, a la perfin, se virava devèrs Felip per li demandar : « Es atal, non? …», o ben « Es pas verai aquò ? » o encara «M’engani pas, è ? »o afortissiásas paraulas amb d’expressions coma «Vos promèti que òc…», o «Me comprenètz ? »o encara «E ben, pecaire, caliá veire aquò! ».Que la gojata s’emmaranhèsse (6) atal, a Felip li fasiá vergonha coma s’aviá agut estat lo messorguièr. Respondiá pas que per de gronhaments a aquelas questions e se forçava per respondre, se contentant d’emetre d’un aire ernhós (7) un «benlèu » que portava pas res a la discutida. Cristian Rapin, Nòvas agenesas, A tots, IEO, 1986. 1 - noliá : sentissiá 2 - espalargat: que pren sos aises, s’espandís3 - se sesiá: s’assetava 4 - aferlecada : desgordida, foligauda 5 - esclafida : parlufièra 6 -s’emmaranhar: s’embolhar7 - ernhós > ernha que significa : ràbia, colèra Académie de Montpellier Baccalauréat général–Epreuve écrite de LV2–OccitanLangue d’Oc Session 2002, p. 1
QUESTIONS (série L) I - Compreneson (10 points) Respondre en justificant vòstra responsa en fasent referéncia al tèxt d’un biais precís.1) Ont se debana la scèna ? 2) Quals son los personatges? Qué fan dins la vida.Precisar las relacions entre Felip e Monica, Felip e Delbòsc. 3) Qual es que pren l’iniciativa de la convèrsa? perqué ? 4) Quina es la reaccion de Monica? Cossí l’explicatz? 5) Conta la vertat Monica sus l’eveniment en question? Cossí o vesèm ? 6) Cossí se sent Felip en causa de Monica ? Qué fa ? 7) Reviratz de « Monsen Delbòsc », linha 9 a « sabiá ont anava », linha 13. II - Expression (10 points) 1) A vòstre vejaire, qué poiriá èsser es aquel eveniment (l.15)que se’n parla dins la convèrsa? Qu’a pogut se passar d’important que la premsa s’i interèsse atal ? (150 mots) 2) Lo jornalista sembla de creire tot çò que Monica li conta. Qué ne pensatz ? Per far son article, qué deuriá far a vòstra idèa ? (300 mots)
Académie de Montpellier Baccalauréat général–Epreuve écrite de LV2–OccitanLangue d’Oc Session 2002, p. 2